12-04-2013 / Personal: Dolce

De laatste weken waren hele vreemde weken. Regelmatig kwamen er foto's op mijn blog langs van mijn hondjes, Dolce en Kenzo. Dolce is van mijn zus, maar het was ook mijn kleine vriend geworden. Wij deden alles samen en ik was altijd blij als hij bij mij kwam slapen. Vrijdagavond 22 maart was ik alleen thuis en toen liet hij de eerste symptomen zien. Ik wist niet wat hij aan het doen was. Ik nam hem mee naar bed, zodat hij rustig kon slapen. Helaas had dat niet geholpen en maandagochtend was ik bij de dierenarts. Wij hoopten met zijn alle op een middenoorontsteking of dat zijn schildklieren niet goed werkten. De hele week was ik thuis met mijn zus en hebben wij eigenlijk niets anders gedaan dan bezig zijn met Dolce.

Afgelopen weekend ging het opeens heel slecht met hem en ging zijn gezondheid met stappen achteruit. Dinsdagochtend waren mijn zus en moeder bij de neuroloog geweest in Utrecht. Het konden twee dingen zijn: een hersentumor of vele ontstekingen in zijn hoofd. De neuroloog vertelde dat hij er niets aankon doen, want het is zo klein hondje. Wij zagen het eigenlijk al aankomen, maar de klap blijft hard. Samen met de vriend van mijn zus nam ik de trein van Rotterdam naar Culemborg. Om half 6 kwam de dierenarts om Dolce in te laten slapen. Dit was het beste voor Dol en voor ons. We konden hem niet langer zo rond laten lopen, want veel functies waren al uitgeschakeld. Hij zag bijvoorbeeld niet meer goed en hij wist niet goed wat hij deed. Dinsdagmiddag was Dolce bijzonder rustig en lag hij bij ons. De afgelopen weken was dat eigenlijk onmogelijk. Zelfs 's nachts kon hij niet meer slapen. Zou hij het zelf al aangevoeld hebben? Om half 6 kwam de dierenarts bij ons thuis. Dolce kreeg eerst een prikje voor de narcose. Dit was echt vreselijk, want hij schreeuwde en huilde. Kenzo was het hier ook niet mee eens en hij werd boos op de dierenarts. Het waren maatjes van elkaar! Daarna kreeg Dol het tweede prikje en was hij uit zijn pijn verlost.

Het was een fantastisch hondje, altijd aanwezig, ondeugend, verwend en een klein knuffelhondje. Nu is het verschrikkelijk stil in huis en missen wij hem allemaal enorm. Het was echt een familielid van ons. Ik weet dat dit het beste is, maar toch blijft het moeilijk. De mooie dingen hou ik in gedachte en hij heeft volgens mij een heel mooi leventje gehad. Lieve Dollie!